ψηφισα, αλλά συγχρονικα

γυρισα στις 6 παρα απο τα σεμιναρια σπηλαιολογιας, με την μπλε φορμα (που φοραγα καποτε και στο ελαιουργειο στην Κρητη), μουσκεμα στον ιδρωτα, αναμαλλιασμενος απο το κρανος, αξυριστος, και σκεφθηκα οτι προλαβαινω να ασκησω τα πολιτικα μου δικαιωματα της τετραετιας (ολα σε ενα).
πηγα λοιπον απευθειας στο εκλογικο κεντρο, ετσι οπως ημουν.

επειδη θεωρω τον εαυτο μου Πολιτη και οχι υπηκοο, και επειδη τα εχω με το συστημα, το ανυπαρκτο κρατος και τους κυβερνησαντες την χωρα απο το 1821 και δωθε (την εννοω την λεξη Δημοκρατια), σκοπευα να ριξω την πατροπαραδοτη μα εμπνευσμενη ψηφο μου διαμαρτυριας.

ημουν προφανως ο τελευταιος που περιμεναν και με υποδεχθηκε μια υπεροχη κοπελια με πλουσιο μπουστο (ουαου) που τον πλαισιωνε ενα αποκαλυπτικο κοκκινο ντεκολτε (το χρωμα της επαναστασης στον αγαπημενο μου καμβα).

δινω την ταυτοτητα, μου δινει ενας τυπακος το πακο με τα οστρακα και περναω την κουρτινα τρια (αυτην που θα επελεγα και σε τηλεπαιγνιδι).

κοιταω τον πακο και πανω πανω βρισκεται το οστρακο ενος μικρου κομματος με το ονομα ενος ανθρωπου που μενει στην γειτονια μου και εχουμε πιει ενα βραδι κρασια σε λοκαλ ταβερνειο.
βρισκομασταν σε διπλανα τραπεζια, ειμασταν και οι δυο ντιρλες απο τα κρασια, γυρισαμε τις πλατες μας στις παρεες μας και φιλοσοφησαμε, μιλησαμε για την Πεντελη, ειπαμε ανεκδοτα, δουλεψαμε ενα καρο πολιτικες φυσιογνωμιες (και του δικου του κομματος).

του ειχα ταξει ενα βιβλιο, το οποιο ακομη δεν του εχω στειλει.
του εριξα μια ψηφο ομως.

ως πολιτικο ον, ως συγχρονος Ελλην, ψηφισα τον Ανθρωπο και οχι το κομμα.
μπορει σε πολλους να φανω μαλακας, αλλά εγω νιωθω ευχαριστημενος και δεν νιωθω συννενοχος κανενος!

ναστε καλα, οποιον και να επιλεξατε να μας κυβερνησει.
ουτως ή αλλως, μαζι φτυαριζουμε τα σκατα, μαζι πληρωνουμε την νυφη.