ΟΣΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ Τ΄ΑΦΗΝΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ ΑΥΤΟΙ...

Οταν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου μαζί με τους χιλιάδες Γερμανούς κι Ευρωπαίους που χτύπαγαν χαρούμενα τα χεράκια υπό τους ήχους των Scorpions νοιώθωντας επιτέλους πανευτυχείς και ΑΣΦΑΛΕΙΣ, μαζί μ΄αυτούς πανηγυρίζαμε κι εμείς, όχι γιατί τραβάγαμε κανένα ζόρι απλά επειδή δικαιώθηκε η υπομονή μας και η επιμονή μας να κρατήσουμε μακριά το μπαμπούλα.

Η Ελλάδα πιστό ανήψι του μπαρμπα Σαμ, η Ελλάδα που πρόσφερε τόσα παιδιά στο βωμό της επιχείρησης «η απομάκρυνση των εαμοβουλγάρων εκ της επικράτειας» δικαιωνόταν.

Ποια ήταν τα όνειρα του έλληνα που φοβόταν μην του τα πάρουν?
Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια,
και η προοπτική αν θελήσει κάποτε να γίνει μεγάλος και τρανός εφοπλιστής, βιομήχανος, τηλεοπτικός αστέρας, αν θελήσει να έχει πακτωλούς χρημάτων, κανένας κακομούτσουνος κουμουνισταράς μετά κονσερβοκουτίου να μην τον εμποδίσει.

Εκτός όμως των όμορφων ονείρων που ευτυχώς η πίστη μας στη Δύση εξασφάλισε,
(όπως ξέρετε όλοι τελικά πήραμε κότερο, ολοι έχουμε μια βίλα, μισθούς παχυλούς, παιδεία, υγεία, είναι άψογα, ο πολιτισμός αναπτύχθηκε, τα παιδιά μας ζουν σ΄ενα μέλλον εξασφαλισμένο και σφριγιλό!!!), κρατήσαμε γερά και σε ένα άλλο θέμα.

Την εθνική μας ακεραιότητα....

Σιγοτραγουδώντας το Τι ζητούν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία, βλέποντας σε επανάληψη ξανά και ξανά τον Τελευταίο των Κομιτατζήδων (μη μου πείτε ότι δεν έχετε δει τη ταινία, εμάς στο δημοτικό μας πήγαιναν κάθε Σάββατο να τη δούμε...)
Φωνάζοντας περήφανα έχω μια αδελφούλα τη Βόρεια Ηπειρό την αγαπώ πολύ...
Μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε σαν τα αγαπημένα μωρά του μπαρμπά Σαμ στη περιοχή.

Ο κόμης Δράκουλας και οι Υποτακτικοί του.
Ρούφα μου το αίμα. Τιμή μου.

Μια πατρίδα λοιπόν που εξασφαλίσε την θρησκευτική και ηθική της ακεραιότητα μπουζουριάζοντας τους αντίχρηστους σε κάποια μακρόνησσο, που οι καρχαρίες του κεφαλαίου ξένου και ντόπιου, πηραν το λευκό χαρτί να αλωνίζουν ελεύθερα, ανεμπόδιστα, τρώγοντας τρώγοντας τρώγοντας τις σάρκες ενός λαού που έλεγε ευχαριστώ πασά μου και είχε απώτερο όνειρο στη ζωή να γίνει κάποτε σαν κι αυτούς, το λιγώτερο που μπορούσε να απαιτήσει είναι ότι κανείς δεν θα την ακουμπήσει ποτέ γιατί όλα τα δωσε για ναναι δική τους.

Σήμερα ,

Ο φτωχοέλληνας που ποτέ δεν απόκτησε κότερο τελικά , που οδεύει αργά αλλά σταθερά σε μέρες φτώχειας που εδώ και δεκαετίες είχε να δει , ο φτωχοέλληνας που έμεινε αμόρφωτος, ανιστόρητος και τον αποκαλούν γελώντας οι σύμμαχοι ο αλβανός της ευρώπης.... οι ίδιοι που τόσα χρόνια του υποσχέθηκαν του ψιθύριζαν μέρα νύχτα στ΄αυτί για να μην μπορεί τίποτα αλλο να σκεφτεί πέρα από αυτό το υπνωτιστικό βουητό της σφήκας,

Σήμερα,

Του λένε ότι ξέρεις κάτι? Εκτός από το ότι, όπως κατάλαβες ποτέ δε θα γίνεις αυτό που ονειρεύτηκες και σου υποσχεθήκαμε, τα παιδιά σου τα θυσίασες τσάμπα, ξέρεις έχουμε να σου πούμε κι ένα μυστικό....

.... τίποτα δεν εξασφαλίσαμε τελικά παρόλο το προσκύνημα που ρίξαμε....

Δεν ξέρω πως έγινε βρε παιδί μου αλλά τη πατήσαμε.
Οπως οι δικτάτορες μέσα στη φυλακή μείναν με την απορία... καλά ρε πούστη μου τώρα εμάς γιατί μας βάλανε μέσα οι γνωστοί μας και μη εξαιρεταίοι???
Ετσι κι ο έλληνας κοιτάζει με απορία...
Ποιός ήταν τελικά ο μπαπούλας ρε παιδιά???

Τι κωλοανήψια ήμασταν εμείς αφού ο θειός έχει βάλει μια μπότα στο λαιμό και μας απειλή εξευτελιστικά και χωρίς καμμιά τύψη?
Κι αυτοί όλοι εδώ μέσα που τόσες δεκαετίες φούσκωναν το πατριωτικό συναίσθημα με λόγια λόγια λόγια, εμβατήρια, τυμπανοκρουσίες, κάτι φράσεις πομπώδεις κάτι υποσχέσεις σαν παραφουσκωμένα σακιά, τι μας λένε τώρα???

Πανε πάλι να μας χωρίσουν σε έλληνες και ανθέλληνες σε σχέση με το αν θα βγούμε να τσιρίζουμε για τη Μακεδονία ή όχι.

Ποιός είναι ανθέλληνας?

Εγώ? Εμείς τα μόνιμα θύματα της κάθε φιλοδοξίας σας? Τα μόνιμα θύματα του ίδιου του κακού ευαυτού μας?

Τι ονειρεύτηκα εγώ γι αυτή τη πατρίδα απέχει πολύ απ΄οτι μου μάθατε μέχρι σήμερα.
Αυτά που ζωγράφιζα στο μυαλό μου για να αντέχω τη σιχαμερή πραγματικότητά σας εσείς αγνοείτε ότι μπορούν να φυτρώσουν σε μια ελληνική ψυχή. Δεν ξέρετε καν από τι φτιάχνονται...
Ονειρεύτηκα ένα μικρό κράτος κοιτίδα της γνώσης.
Γεμάτο σχολεία, Πανεπιστήμια, Ιστιτούτα Πολιτισμού για όλη την ανθρωπότητα.
Μια αχτίδα από φως. Ετσι ονειρεύτηκα τη πατρίδα μου.
Μακρινή από φασισμούς κάθε είδους, από όνειρα αιματοβαμένα, από στυγνά και απάνθρωπα συμφέροντα.
Κάθε γωνιά και σχολείο,
Κάθε έλληνας περήφανος για αυτό που είναι, και φιλόξενος να εμπνεύσει και τους άλλους λαούς, να τους αγγαλιάσει, να τους διδάξει και να διδαχτεί απ΄αυτούς.

Οταν προσπαθούσα δειλά δειλά να μάθω τη μυθολογία μας, να πλησιάσω ταπεινά και όσο μπορούσα την ελληνική γραμματεία, γιατί πως να τη πλησιάσεις όταν έχει πεθάνει κι ο τελευταίος αληθινός δάσκαλος που θα μπορούσες να τον ρωτήσεις τις απορίες...., όταν προσπαθούσα να κατανοήσω τι είναι αυτό το χώμα που πατάω και ποια ιστορία πρέπει να τιμήσω, από ποιές μορφές να εμπνευστώ, εσείς μου βάζατε ν΄ακούω «το ιστό της αράχνης»....

Γιατί χρειάζεται αγώνας τώρα για να εξασφαλίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα? Τα σύνορά μας?
Δεν πήρατε εγγυήσεις τόσα χρόνια?

Το θέμα είναι γελοίο αλλά απ΄ότι βλέπω, αν ανήκαμε μετά το πόλεμο στο αναταλικό μπλοκ και στη συνέχεια είχαμε ρίξει τα τείχη και ξεκινάγαμε τώρα να τα κάνουμε τάτσι μίτσι κότσι με τους Δυτικούς ποιό εξασφαλισμένοι θα ήμασταν και ποιό μάγκες,
Απ΄οτι το κόβω...

Αυτή την ανάλυση μη τη λάβετε στα σοβαρά γιατί εγώ δεν είμαι πολύ σπουδαγμένο άτομο, ούτε κουβαλάω τίποτα περγαμηνές γνώσης κοντά μου να τις μοστράρω, απλά επειδή τόχουμε μπλέξει λιγάκι το θέμα, για να το ξεμπλέξουμε ίσως καλό θα είναι να ξεκινήσουμε να ξεμπροστιάζουμε επιτέλους , κατ΄αρχήν, τους ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ.
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ?

Δεν θέλω να φαγωθούμε άλλη μια φορά μεταξύ μας... Γιατί οι δειλοί είναι πάλι εκεί και παραμονεύουν. Αντί να γυρίσουν το δάχτυλο προς το μάτι τους πάλι εσένα κι εμένα θα δείξουν για να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους.

Οπως και όταν χρειαστεί πάλι εσένα κι εμένα θα καλέσουν να τροφοδοτήσουμε με το αίμα μας το χώμα. Εκείνοι ξέρεις μόνιμα στα μετώπισθεν είναι....

Το κείμενο αυτό το γράφω εδώ γιατί δεν είναι δικό μου για να το γράψω στους ανένταχτους. Είναι για όλους μας και γιατί δεν νοιώθω μόνη μου σε ότι σκέφτομαι. Είμαστε πολλοί που αγαπάμε αληθινά αυτό το τόπο...